Laatst had ik op een zondagmiddag een discussie met een goede kennis. We waren het compleet niet met elkaar eens. Het ging over het Nederlandse coronabeleid. Ik irriteerde me mateloos. “Hoezo hebben we het niet goed aangepakt?” Hij irriteerde zich aan mij. “Ben je blind?” Je kent dit soort discussies ongetwijfeld.
Zijn werkelijkheid was compleet anders dan de mijne. En dat werd die middag pijnlijk duidelijk.
Die avond zat ik er echt mee. Waarom? Ik had geen enkele, maar dan ook helemaal geen enkele poging gedaan om zijn werkelijkheid beter te begrijpen.
En als je elkaar niet wil begrijpen is het slaan van bruggen onmogelijk.
Sterker nog, het kan polariseren.
We graven ons in. Luisteren niet meer naar elkaar. Maar houden vast aan onze standpunten. En dat gebeurde die middag ook.
We zeggen het continu tegen elkaar. En terecht! Luisteren. Elkaar willen begrijpen. De dialoog aangaan. We zullen wel moeten als we met elkaar door een deur willen blijven gaan.
Maar lukt het ook? Ik faal geregeld. En daar baal ik van.
Eén troost: het wordt ons ook niet makkelijk gemaakt.
Welke werkelijkheid wil jij zien? Ellende of mededogen?
Elite! Of blijdschap?
Wat een leider? Of wat sneu?
En wat dacht je van deze werkelijkheid? Hoe zit de wereld in elkaar? Kwestie van perspectief 🙂
Wat je wellicht ook interessant vindt:
-
Pingback: Hoe wij onszelf voor de gek kunnen houden (ja, geldt ook voor Wopke) - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: Hoe wij onszelf voor de gek kunnen houden (ja, geldt ook voor Wopke, Willem-Alexander, Ted, ...) - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: Issuesmanagement: waarom zijn bedrijven blind voor potentiële ellende? - THE CONNECTED LEADER
-
Pingback: De 5 populairste blog posts van 2021 tot nu toe - THE CONNECTED LEADER